Mijn streven naar Perfectie

 

Hoe vaak ik al niet in mijn leven heb horen zeggen dat ik iets niet goed deed... dat is ontelbaar.
Misschien had ik wat vaker moeten horen wat ik wel goed deed en wat meer steun mogen krijgen van de mensen om me heen.
Zoals op de lagere school, ook al gepest tot en met. Tot op een dag zo'n vervelend joch een steen naar me toe gooide en bij mij van woede 'het licht' uit ging. Toen ik weer 'terug' was, had het joch een gat in z'n kop en werd door de conciërge naar binnen gebracht. Daarbij glimlachte de conciërge me toe, want dat was een lieve man die me begreep. Waarbij ik al zo vaak uitgehuild had als ik weer eens gepest was. Ik had in een vlaag van woede de steen terug gegooid, zonder dat ik het wist en zonder te zien waarheen ik gooide. En toch was ie goed raak!
Thuis werd er verder weinig tegen het pesten gedaan. Ik moest gewoon wat harder worden en niet zo snel huilen. Ik moest gewoon mijn rokje aan, want ik was de enigste meid.... maar dat was wel een mikpunt van de pesters.
Op de hogere school nam ik me voor om me anders op te stellen. Ik nam een zelfverzekerde houding aan en kwam juist op voor de zwakkere. Ik doorstond mijn puberdepressie in m'n eentje, tussen de dieren op school en huilde uit bij de ezel. De hele puberperiode was een wedstrijd met leeftijd genoten. Ik bouwde een super bleu reputatie op, beter dan als slet gezien te worden door de medeleerlingen. Zo goed zelfs, dat een knul die niets bij me voor elkaar kreeg, het tegengestelde ging rondbazuinen. Maar helaas, niemand geloofde hem... Ik snap dan ook nog steeds niet waarom mijn moeder me niet vertrouwde en m'n kamer regelmatig overhoop haalde op zoek naar bewijzen of ik maar niet achter de jongens aan zat...
Toen ik op een dag met vriendinnen mee naar het zwembad was, waar we veel kwamen, had de oudere zus van m'n vriendin haar grote schare aanbidders bij zich. In mijn onschuld deed ik mee met een partijtje waterpolo, maar werd ineens omringt door de jongens die 'me wel even een lesje wilde leren'. Nu, die les heb ik goed onthouden, de man is niet te vertrouwen punt. Ook zij hebben hun lesje gehad. Gillend en tegenstribbelend keek ik om me heen. De rand van het zwembad stond vol met 'toeschouwers', zelfs de badmeester, die in mijn beleving juist hier iets tegen hoort te doen, stond te lachen.... Dat was weer een moment waarbij bij mij het 'licht uit ging'. Ik heb flink om me heen gemept en heb menig blauw oog en zere armen achter gelaten. Verloren ben ik naar huis gegaan. Er daar niet over durven praten, want ik was bang dat ik op m'n kop zou krijgen omdat ik 'bij jongens was geweest' en ik had het vast uitgedaagd... Jarenlang heb ik hiermee rond gelopen. Niemand om bij uit te huilen als ik weer eens een nachtmerrie had...

Ik leerde een man kennen, waar ik later ook mee trouwde. Ik wilde het liefst zo snel mogelijk het huis uit en dit was de eerste 'echte liefde' in mijn jonge leven. Hij was 8 jaar ouder, dus dat had ook nog wat voeten in de aarde voor ik 'met hem om mocht gaan'.
Eenmaal getrouwd, probeerde ik de perfecte vrouw te zijn. Hij werkte, ik zat thuis en deed het huishouden. Langzaam sloop de tirannie er in. Ik moest gaan werken, prima... maar ook het huishouden perfect in orde houden. Er kwamen kinderen , 2 snel achter elkaar. Een pracht zoon en dochter. Ik ontdekte verschillen, tussen de mannen van mijn vriendinnen en die van mij. Zij mochten doen wat ze wilde. Daar bracht de man de kinderen soms weg naar kinderfeestjes en kon zij koken, of anders om. Of de man zei dat ze maar lekker in de zon moest gaan zitten, de rest van de dingen kwam wel... Allemaal heel kleine dingen, die ik niet kende. Hij klaagde over de rommel van de kinderen, het huishouden... ik moest meer gaan werken, maar er werd wel verwacht dat ik het huishouden ook perfect bij hield en daarbij had ik de kinderen ook nog. Je moet perfect zijn, anders krijg je op je kop!
Naar buiten toe was hij de saint himself. En iedereen mocht hem graag. Steeds vaker voelde ik mezelf falen. Ik kon niet alles perfect bijhouden! En dan hielp hij soms wel, met een gezicht op onweer en zuchtend omdat hij het nu moest doen omdat ik het niet had gedaan... Als ik nou de hele dag uit m'n neus had zitten vreten... Ook was hij ziekelijk jaloers. Met elke man waar ik vriendelijk tegen was, had ik volgens hem een verhouding. Als ik op msn een knul van 18 die ik kende van de concerten van De Kast feliciteerde met het behalen van zijn rijbewijs, ging ik er vreemd mee, volgens hem.
Hij ging me er zelfs van beschuldigen dat ik naar concerten ging om mannen te ontmoeten.... verregaande ziekelijke jaloezie. Ook mijn karakter, mijn wezen heeft hij getracht te veranderen. Mijn spontaniteit om altijd iedereen te willen helpen. Op school, op de duivenvereniging een kinderclubje dat ik draaide met een paar vriendinnen... altijd was er commentaar omdat er te veel tijd in ging zitten of omdat ik het weer voor niets deed. En terwijl hij zelf regelmatig met tekenen van overspel op zijn lijf thuis kwam, was ik in zijn ogen degene die alles fout deed. Mijn eerste en enigste gedachte toen ik daar achter kwam, dat hij vreemd ging, was 'ok, dan ben ik daar dus ook al niet genoeg meer voor'.
En ik huilde uit bij een goede vriendin. En toen ik eindelijk de stap durfde zetten om weg te gaan, was hij er als de kippen bij om mijn familie en zijn familie te bellen met de mededeling dat IK vreemd ging... Dus kreeg ik zijn en mijn familie boos tegen over me... Het ergste was nog dat iedereen achter hem stond... mijn familie liet me keihard vallen...daar ging de goede band die ik had met mijn broers, alleen omdat ik het niet zo deed als zij het wilde... dus moest ik het alleen doen. Mijn moeder, die terugblikte naar dat ik toen ik 16 was ook al achter de jongens aan liep en altijd loog, dus het zou wel waar zijn wat mijn ex zei!? Ja, ik fantaseerde veel toen ik jong was, een vlucht uit de werkelijkheid wellicht!?
Ik ben bij mijn huidige partner terecht gekomen. Hij heeft me heel goed opgevangen. Bij hem hoef ik niet perfect te zijn. Toch zal die onzekerheid en het streven naar perfectie bij alles wat ik doe, denk of zeg altijd een deel van mijn beschadigde 'ik' blijven. Ik zal altijd blijven twijfelen of ik niet iets doms zeg of wat ik doe wel kan of niet. Ik zal altijd wel af blijven wegen of ik alles wel doe zoals het moet. Dat niemand de verkeerde indruk van mij krijgt, of me raar vindt... Ik ben in mijn leven al zo vaak verkeerd begrepen. Mijn spontaniteit die ik van kinds af aan al heb, om mensen te helpen, is in de jaren flink geslonken.  Het is er nog wel, maar niet meer zomaar voor iedereen. Alleen nog voor mensen die ik vertrouw. Ook al wordt dat vertrouwen nog steeds regelmatig geschaad. En zak ik met regelmaat weer in een depressie omdat ik het waarschijnlijk zelf verpest heb door iets te doen of te zeggen wat niet goed was, of wat verkeerd begrepen werd. Of als ik iemand graag mag en graag wil helpen en me dan te veel opdring. Ik hecht nog steeds te veel waarde aan wat een ander van mij vind. En wordt daardoor nog steeds teleurgesteld. Maar mijn partner heeft me goed opgevangen. Heeft me geheeld en geaccepteerd wie en hoe ik ben. Bij hem huil ik regelmatig uit, als ik weer eens bang ben dat ik het helemaal fout doe. Van hem mag ik spontaan zijn en hij begrijpt wat mij drijft als ik (soms misschien te obsessief) iemand wil helpen. Hij is zelf ook zo. Hij staat ook altijd voor iedereen klaar.
Ik hoef voor hem niet alles perfect te doen. Hij kent de littekens op mijn ziel. Hij weet hoe gevoelsmens ik ben en dat ik voornamelijk op gevoel leef. Hij remt me soms dan ook af, als ik iets obsessief perfect wil doen. Of wanneer ik me rot voel en obsessief het huishouden ga lopen doen... Hij helpt me in huis, omdat hij me graag helpt, niet omdat ik er nog niet aan toe kwam. Dat is een strijd geweest voor mij, om dat over te geven. Soms komt nog even de paniek omhoog als hij een stofdoek pakt.. 'ow, nee, dat doe ik zo wel....' en dan zakt de paniek weg in rust... 'o ja, die paniek hoeft niet... dank je!' Wat heerlijk, iemand die je begrijpt, waar je bij uit kan huilen, die je alles kunt zeggen en waarbij je niet perfect hoeft te zijn. Dat maakt iets goed van alles wat in mijn leven mis is gegaan...

Liefde is.....

Het lijkt wel of niemand meer weet wat ware liefde is.
Of dat niemand meer lief durft te hebben.
Wat is Liefde? Wie kent nog het diepste geheim van de ware liefde?
Iedereen weet wel wat '' verliefdheid' in houd. Maar verliefdheid is niets meer dan vallen voor een leuk gezicht, een lief gebaar of een lief woordje. Veel mensen weten ook dat 'verliefdheid' over gaat. Het gaat helemaal over, als je iemand bijvoorbeeld beter leert kennen en iemand toch tegen valt.
Het kan ook over gaan in 'houden van'. Dan zit iemand in je bloed. In je hart, is verweven met je leven.
Ook als er ergernissen zijn, immers, als er een onenigheid is, hou je toch niet minder van de ander!
Daarnaast heb je de liefde tussen moeder en kind en tussen vader en kind. Tussen opa/oma en kleinkind. De liefde voor een huisdier of een vriend of vriendin enzovoort.
Er zijn nog zo vele andere manieren om iemand lief te hebben. Dat weten we vaak ook wel, maar durven dat niet altijd openlijk toe te geven. Over vriendschappen tussen mannen en vrouwen bijvoorbeeld wordt al zo lang gediscussieerd. Kan dat wel? Gaat dat niet een keer fout? En als je als vrouw een intense vriendschapsliefde voor een man voelt, of anders om, is dat dan verkeerd?
Ook ik ken het diepe liefhebben van mensen om me heen.  Er zijn mensen die ik mag of niet mag. Maar er zijn ook zeldzame mensen in mijn leven die ik diep in mijn hart heb en lief heb met een diepere, zuivere liefde.
Een onvoorwaardelijke liefde. Een liefde waarbij je 100% klaar staat voor de ander en waarvan je niets terug verwacht. Waarbij er nooit de gedachte opkomt als 'ik heb al zoveel voor jou gedaan, doe nu maar eens wat terug'. Waarvan je dingen kan accepteren omdat het bij een persoon hoort.
Dat je iemand beter begrijpt dan hij/zij zichzelf begrijpt.
Als ik iemand zie verdrinken, spring ik er achter aan. Dan denk ik niet; o, mijn telefoon, mijn horloge, mijn nieuwe jas en is het water niet te koud, of misschien springt er iemand anders wel.... Nee, dan bedenk ik mij geen seconde en spring er achter aan om iemand te helpen.
Ook als dat 'verdrinken' figuurlijk is. Als iemand dreigt om te vallen of onder te gaan in stress/depressie. Dan bied ik spontaan mijn hulp aan. 
Dit stukje in mij is in mijn leven al heel wat keren verkeerd begrepen of uitgelegd. Een ziekelijk jaloerse ex dacht op den duur dat ik met elke man waar ik vriendelijk tegen was een verhouding had. Dat is dan wel weer het andere uiterste...
Hij heeft heel wat aan mijn pure wezen kapot gemaakt, (net als enkele andere mensen in mijn leven dit van mij niet begrepen en het verkeerd uitlegde aan zichzelf, of verkeerde conclusies trokken) maar niemand heeft me kunnen veranderen wie ik werkelijk ben.
Gevolg is wel dat je bij alles wat je automatisch voor een ander doet, je onzeker wordt. Wordt het wel geaccepteerd? Wordt het niet verkeerd begrepen? Wat zal men er van denken? Doe ik het wel goed? Zeg ik niets verkeerd?

Je ziet de pure liefde zo terug in kinderen. Deze puurheid, waarmee ze zonder vooroordeel andere lief kunnen hebben. Spontaan mensen kunnen omhelzen en zeggen 'ik vindt je lief'. Of op schoot springen om even te kroelen. Iets waarvan wij als volwassenen nog wel de behoefte kunnen hebben, om iemand gewoon even spontaan vast te pakken voor een knuffel. Maar wat in de loop van het opgroeien geremd wordt. Omdat je dat 'niet zomaar, of bij iedereen, doet', of een ander in verlegenheid brengt of dat het misschien verkeerd begrepen wordt. Daarom hebben we geleerd deze gevoelens niet te uiten.
Misschien kunnen we weer terug naar die pure spontaniteit uit onze kinderjaren. Te beginnen bij het groeten van vreemde die je tegen komt op straat. Of bij de bushalte of in een wachtkamer een praatje over het mooie weer te houden, of iets anders leuks. In plaats van te klagen over alle kwaaltjes en weersomstandigheden?
En probeer gewoontes van anderen eens te accepteren, in plaats van te veroordelen. Geef eens een complimentje. En accepteer het ook eens als iemand je in Liefde wijst op zwakheden. Bedoelt om je sterker te maken. Liefde stampt niemand de grond in, maar bouwt op!
Liefde is een klein woord met grote betekenis. Liefde is niet jaloers, liefde heeft vertrouwen. Liefde veroordeeld niet. Liefde maakt niets stuk...maar heelt. Liefde is geduldig.
Liefde is onvoorwaardelijk.